Cień wiatru - Carlos Ruiz Zafon

"W letni świt 1945 roku dziesięcioletni Daniel Sempere zostaje zaprowadzony przez ojca, księgarza i antykwariusza, do niezwykłego miejsca w sercu starej Barcelony, które wtajemniczonym znane jest jako Cmentarz Zapomnianych Książek. Zgodnie ze zwyczajem Daniel ma wybrać, kierując się właściwie jedynie intuicją, książkę swego życia.

Spośród setek tysięcy tomów wybiera nieznaną sobie powieść Cień wiatru niejakiego Juliana Caraxa. Zauroczony powieścią i zafascynowany jej autorem Daniel usiłuje odnaleźć inne jego książki i odkryć tajemnicę pisarza, nie podejrzewając nawet, iż zaczyna się największa i najbardziej niebezpieczna przygoda jego życia. Przygoda ta da również początek niezwykłym opowieściom, wielkim namiętnościom, przeklętym i tragicznym miłościom rozgrywającym się w cudownej scenerii Barcelony gotyckiej i renesansowej, secesyjnej i powojennej."

Jedna z ważniejszych dla mnie książek. Piękna, wciągająca, zapadająca w sercu.

Nadal zastanawiam się jaki cień może dać wiatr... pewne jest... że bardzo ulotny.

Gość: monia402, 82-44-35-24.cable.ubr03.craw.blueyonder.co.uk

2008/08/18 22:51:46

wspaniała, czytałam jednym tchem

Osobowość ćmy - Katarzyna Grochola

Ośmioro przyjaciół. Niby znają się jak łyse konie. Niby? Bo cierpią, błądzą, potykają się i upadają zanim po omacku, dojdą do najoczywistszej prawdy: w życiu liczy się tylko miłość i tylko ona pozwala dokonywać właściwych wyborów. Wszystko inne zawodzi. O czym przekonywałam Czytelników zawsze.
[Katarzyna Grochola]

Cudna książka, niestety skoro się ją zaczęło... trzeba było skończyć. Czytałam ją sobie dzisiaj na balkonie, grzejąc się słoneczkiem. Przed chwilą skończyłam. Pod koniec miałam trudności z czytaniem, oślepiały mnie łzy, których nie dało się powstrzymać. Ja wiem, że mam łatwość płakania, bo nawet na wiadomościach... ale książka jest naprawdę cudna, dla kobiet i facetów. Zupełnie inna niż przygody Judyty... choć i te były świetne.